Hatice’nin bebeğine henüz bir isim verilmese de ilk evi yol kenarındaki çadırdır.
Cuma gecesi Fas’ı vuran yıkıcı sarsıntılardan sadece birkaç dakika önce doğmuştu.
Anne ve bebeği depremden yara almadan kurtulsa da Marakeş’teki hastaneden tahliye edildi. Hızlı bir kontrolün ardından doğumdan sadece üç saat sonra ayrılmaları istendi.
Hatice, “Artçı sarsıntı korkusundan dolayı bize gitmemiz gerektiğini söylediler” diyor.
Cumartesi sabahı erken saatlerde Hatice ve eşi, Marakeş’e 65 kilometre uzaklıktaki Atlas Dağları’nda bulunan Taddart’taki evlerine taksiyle gitmek istedi.
Ancak dışarı çıktıklarında heyelan nedeniyle yolların trafiğe kapatıldığını gördüler. Böylece Asni köyüne kadar gidebildiler.
Aile o günden bu yana yol kenarındaki çadırda kalıyor.
Branda altında güneşten korunmaya çalışan Hatice, bebeğini kucağına alarak, “Yetkililerden herhangi bir yardım alamadım” diyor.
“Başımızı örtecek bir şeyimiz olsun diye bu köydeki insanlardan battaniye istedik.”
Derme çatma bir çadır yapmayı başardılar. Hatice, bebeğinin giydiği dışında hiçbir kıyafetinin olmadığını söyleyerek, “Bizim sadece Allah’ımız var” diyor. o ekler.
Memleketlerinden gelen arkadaşlar, aileye evlerinin ağır hasar gördüğünü ve ne zaman kalacak uygun bir yer bulabileceklerine dair hiçbir fikirleri olmadığını söyledi.
büyüyen öfke
Hatice’nin çadırından çok da uzak olmayan bir yerde, Marakeş’in güneyindeki kırsal, dağlık kasaba ve köylere çok az yardım gelmesinden dolayı öfkenin arttığına dair işaretler var.
Asni, Marakeş’e sadece 50 kilometre uzaklıkta ancak bölge sakinleri acil yardımın dağıtılması gerektiğini söylüyor.
Bir grup insan Faslı bir gazetecinin etrafını sararak öfkelerini dile getiriyor.
Kalabalıktan adını vermeyen bir adam, “Yiyeceğimiz yok. Ekmeğimiz yok, sebzemiz yok. Hiçbir şeyimiz yok” diyor.
“Bize kimse ulaşmadı, hiçbir şeyimiz yok. Bizim yalnızca Tanrımız ve Kralımız var.”
Depremden bu yana kendisi ve dört çocuğu köyün ana yolu kenarında kalıyor. Evi hala ayakta ama duvarlardaki çatlaklar o kadar büyük ki, yıkılması durumunda içeriye girmeye korkuyorlar.
Eve girip birkaç battaniye almayı başardılar. Artık bunların üzerinde uyuyorlar.
Bir kamyonun geçişi sırasında bazı vatandaşlar kamyonu durdurmaya çalıştı. Umutsuzca onun yardım taşıdığını umuyorlardı. Ancak tır yoluna devam etti.
Kalabalığın ortasında kalan gazeteci polis tarafından uzaklaştırıldı. Öfkesini dile getirmek isteyen insanlar hâlâ onu takip etmeye çalışıyordu.
çadırlar
Bazıları yetkililerden çadır aldıklarını söylüyor ancak bu çadırlar ihtiyaç sahibi herkese yetecek kadar değil.
Yakınlardaki Mkarba da bir çadırda yaşıyor.
Artık yaşayamayacağı evi göstermek için bizi bir ara sokağa götürüyor.
Mbarka, “Evi yeniden inşa etme imkanım yok. Ne olacağını bilmiyorum” diyor.
“Şu anda bize sadece yerel halk yardım ediyor.”
İki kızı, damadı ve üç torunuyla birlikte yaşıyor.
Ev sallanmaya başlayınca dışarı koştuklarını ve temellerinden çatlayıp üstlerinden kendilerine doğru çökmeye başlayan daha büyük bir konutun altında ezilmekten kıl payı kurtulduklarını söylüyorlar.
Damad Abdulhadi, “Hükümetin yardım edeceğini düşünüyoruz” diyor.
“Ama bu bölgede 120 köy var.”
